Καθώς μεγαλώνουμε, οι ευθύνες, οι υποχρεώσεις και οι κοινωνικές προσδοκίες συχνά μας απομακρύνουν από την αυθεντικότητα και την ανεμελιά που ζούσαμε ως παιδιά. Η καθημερινότητα γεμίζει με προθεσμίες, οικονομικές ανησυχίες, επαγγελματικούς στόχους και οικογενειακές υποχρεώσεις, αφήνοντας ελάχιστο χώρο για παιχνίδι, αυθορμητισμό και όνειρα. Κι όμως, το παιδί μέσα μας δεν εξαφανίζεται˙ απλώς σιωπά, περιμένοντας να του δώσουμε ξανά χώρο να αναπνεύσει. Η ουσιαστική ολοκλήρωση ενός ενήλικα δεν έρχεται όταν θυσιάζει την παιδικότητά του, αλλά όταν καταφέρνει να την ενσωματώσει στην ωριμότητά του.
Το πρώτο βήμα για να μην ξεχνάμε το παιδί μέσα μας είναι η επικοινωνία με τον εαυτό μας. Να σταματήσουμε για λίγο τον ρυθμό και να αναρωτηθούμε: Τι με έκανε χαρούμενο όταν ήμουν παιδί; Πότε ένιωθα ελεύθερος; Ποιες δραστηριότητες με ενθουσίαζαν; Μπορεί να ήταν το παιχνίδι στη φύση, η ζωγραφική, το τραγούδι, η συλλογή αντικειμένων ή απλά το γέλιο με φίλους. Αν επαναφέρουμε μικρές στιγμές από αυτές στην καθημερινότητά μας, μπορούμε να ξαναβρούμε τη χαρά.
Το δεύτερο βήμα είναι να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να κάνει λάθη και να μην τα παίρνει όλα τόσο σοβαρά. Τα παιδιά δοκιμάζουν, πέφτουν, σηκώνονται, γελάνε. Δεν φοβούνται την αποτυχία. Η ενηλικίωση συχνά επιβάλλει τελειομανία και αυστηρή αυτοκριτική. Όμως, αν επιτρέψουμε στον εαυτό μας λίγο αυθορμητισμό, αν γελάσουμε χωρίς λόγο ή αν κάνουμε κάτι απλά επειδή μας ευχαριστεί, απελευθερώνουμε την ψυχή μας.
