Η απάντηση μπορεί να φαίνεται δύσκολη, αλλά τελικά μήπως όλες οι απαντήσεις βρίσκονται μέσα μας;
Ας παρατηρήσουμε μια φωτογραφία, μια οποιαδήποτε φωτογραφία. Εγώ θα χρησιμοποιήσω μία με φόντο τη θάλασσα.
Τι σκέφτεστε βλέποντάς την;
Καλοκαίρι, παιχνίδι, διακοπές, διασκέδαση.
Ή μήπως: Ζέστη, κούραση, ταλαιπωρία, επικίνδυνο, αδιάφορο.
Η ιστορία πίσω από τη φωτογραφία είναι κάπου στη μέση. Είναι τραβηγμένη Μεγάλο Σάββατο σε μια παραλία της Αττικής. Δεν ήταν καλοκαίρι, είχε συννεφιά και ήταν το πρώτο Πάσχα που περάσαμε με την καραντίνα του Covid.
Απαγορεύσεις πολλές, άγχος επίσης. Επιλογές περιορισμένες. Δε μπορούσα να πάω διακοπές, αλλά μπορούσα να πάω παραλία. Δε μπορούσα να καλέσω κόσμο στο σπίτι, αλλά μπορούσα να πάω με την οικογένειά μου για μπάνιο. Δεν φόρεσα τα καλά μου για να γιορτάσω, αλλά φόρεσα το μαγιό μου και ανέβηκα στο sup μου. Η συννεφιά ήταν σύμμαχος για να μην καώ από τον ήλιο. Η βόλτα που έκανα με έκανε να ξεχάσω τη μιζέρια της καραντίνας. Καθίσαμε μέχρι αργά στην παραλία και όλα έμοιαζαν με διακοπές. Και κατά κάποιον τρόπο ήταν. Ήταν μια διακοπή από όλα όσα μας προβληματίζουν και μας αγχώνουν. Γυρνώντας πίσω στο χρόνο, όταν κοιτάζω τη φωτογραφία αυτή δε θυμάμαι την καραντίνα, αλλά θυμάμαι όταν με έβγαζαν φωτογραφία που σήκωνα το κουπί και φώναζα «ΞΟΥ»!
«ΞΟΥ» σε όλες τις αρνητικές καταστάσεις! Μια φωτογραφία, λοιπόν, έχει διάφορες αναγνώσεις. Άλλες φορές ξεγελιόμαστε από την προοπτική της και άλλες δίνουμε τη δική μας προοπτική. Και ναι, πάντα θα υπάρχουν δυσκολίες και καταστάσεις που δε θα μπορούμε να ελέγξουμε. Για όσο όμως μπορούμε να επιλέγουμε να βλέπουμε τα πράγματα κάπως αλλιώς, μπορούμε να ψάχνουμε τη θετική μεριά της ζωής και να περπατάμε εκεί.
Ας αλλάξουμε, λοιπόν, προοπτική και ας ζήσουμε τη ζωή μας αλλιώς ή αλλιώς, ας ζήσουμε τη ζωή, τη δική μας ζωή, αυτή που εμείς θα επιλέξουμε και όταν θα κοιτάμε φωτογραφίες θα μπορούμε τουλάχιστον να χαμογελάμε!
