«Παιδί μου, αξίζεις τα πάντα»
Να τι δεν θα σου πουν ποτέ.
Όταν αφήνουν αυτό το μικροσκοπικό νεογέννητο πλάσμα που αγωνίζεται να πάρει ανάσα στα χέρια σου –τα οποία είναι τέλεια σχεδιασμένα για να στηρίξουν τα κοκαλάκια του– τα πάντα αλλάζουν.
Και όχι πάντα με τους τρόπους που πίστευες ότι θα συνέβαινε στην αρχή.
Θα υπάρξουν μέρες εξάντλησης και εξουθένωσης. Θα υπάρξουν μέρες που θα σε αφήσουν αγωνίζεσαι να αναπνεύσεις και να σου λείπει η ζωή που είχες στο παρελθόν.
Θα υπάρξει μια μέρα που θα πρέπει να επιστρέψεις στη δουλειά γιατί δεν θα έχεις άλλη επιλογή. Εκεί θα είναι η μέρα που θα σε μασήσει κα θα σε φτύσει. Χαμένη κάπου ανάμεσα στον αποχωρισμό και το φόβο ότι δεν θα μπορέσεις να βγάλεις τη μέρα με το μωρό στο πλάι σου, εκείνη η μέρα θα ξεπεράσει τις δυνάμεις σου.
Απρόθυμα σε άφησα και μετά από κλάματα.
Θα αγωνιστείς να θηλάσεις. Αμέτρητες φορές θα καθίσεις σε εκείνη την πολυθρόνα στο δωμάτιό του, να λικνίζεσαι σιωπηλά, με δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά σου, παρακαλώντας βαθιά μέσα σου κάποιος να σου πει τι κάνεις λάθος.
Θα υπάρξουν ατελείωτες ώρες που θα βγάζεις γάλα με το θήλαστρο στο γραφείο γιατί υποσχέθηκες στο παιδί σου ότι δεν θα το απογοητεύσεις. Επειδή δεν το βάζεις κάτω. Επειδή μπορείς να τα καταφέρεις. Ό,τι τρως και πίνεις θα το περνάς από κόσκινο.
Θα υπάρξει μια μέρα που θα αφήσεις το παιδί σου στο σχολείο και θα σφυροκοπάει η καρδιά σου στο στήθος σου για κάθε λεπτό που γλιστράει μέσα από τα χέρια σου ενώ το βλέπεις να μεγαλώνει και να αλλάζει μπροστά στα μάτια σου.
Θα γονατίσεις μπροστά του και θα προσπαθήσεις να το ανακουφίσεις από τους φόβους του. Θα το παροτρύνεις να είναι γενναίο και καλό, αλλά θα το λες για να το ακούσεις κυρίως εσύ η ίδια.
Θα αντιμετωπίζεις καθημερινές μάχες: Ποιον απογοητεύω σήμερα; Την οικογένειά μου; Το παιδί μου; Τον ίδιο μου τον εαυτό;
Θα υπάρξουν μέρες που θα γεμίζεις με φόβο πως ό,τι κι αν κάνεις, δεν θα είναι ποτέ αρκετό. Θα καταφέρω να τα βγάλω πέρα; Με το φορτίο αυτού του καθήκοντος; Θα είμαι ποτέ αρκετή; Αυτό θα αναρωτιέσαι σε όλη σου τη ζωή, αλλά θα μάθεις να αποδέχεσαι το γεγονός ότι δεν υπάρχει ποτέ απάντηση σε αυτές τις ερωτήσεις.
Αλλά θα συνεχίσεις να προσπαθείς.
Θα κρατηθείς από τις απλές χαρές που γεμίζουν τώρα τις μέρες σου – πράγματα που αποδεικνύουν πως αξίζουν όλα όσα κάνεις. Θα είναι τα πράγματα που θα επισκιάσουν όλα τα υπόλοιπα.
Είναι η έκφραση που παίρνει το πρόσωπό σου κάθε φορά που με βλέπεις.
Ο τρόπος που ακουμπάς το κεφάλι σου στον ώμο μου, με αγκαλιάζεις και ψιθυρίζεις: «Είσαι ο ήλιος μου, με κάνεις χαρούμενη, σε αγαπώ πολύ».
Το τιτίβισμά σου.
Η ενθουσιώδης χαρά σου.
Το γέλιο σου.
Η αστείρευτη ενέργειά σου.
Η τρυφερότητα και ευγενική σου καρδιά.
Η αυτοπεποίθησή σου.
Η λαμπρότητά σου – τόσο στο πνεύμα όσο και στην ψυχή.
Αυτό λοιπόν θέλω να σου πω, για να μην το ξεχάσεις ποτέ, γιατί είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα: Είσαι ο σκοπός μου και ο κόσμος μου.
Αξίζεις τα πάντα. ΠΟΤΕ μην πιστέψεις οτιδήποτε άλλο, ποτέ μην αφήσεις κανέναν να σου πει κάτι διαφορετικό.
Με όλη μου την αγάπη, πάντα,
Μαμά