Θυμάστε τη λαχτάρα που είχαμε σαν παιδιά για τον ερχομό του Άϊ Βασίλη; Αν θα μας έφερνε το δώρο που θέλαμε, τη χαρά της προσμονής και την ικανοποίηση κάθε φορά που ανοίγαμε τα δώρα μας! Και τότε που ξενυχτούσαμε καρτερώντας να τον τσακώσουμε έστω μια φορά…

Θυμάστε και το συναίσθημα που βιώσαμε σαν μάθαμε ότι δεν υπάρχει; Δεν υπήρξε, μάλιστα, ποτέ! Κάποιοι το θεωρούν σαν μια σωστή μετάβαση απο τη παιδικότητα στην επόμενη φάση. Άλλοι θεωρούν αυτή τη ματαίωση απαραίτητη για την ωρίμανση μας. Εγώ πάλι όλα αυτά τα θεωρώ… μπούρδες!

Την ώρα που χάνουμε τη μαγεία την ίδια ώρα χάνουμε και ότι πιο όμορφο έχουμε στη ζωή μας. Γιατί η προσγείωση στην ωμή πραγματικότητα δεν είναι και το ιδανικό. Και το ιδανικό μπορεί όντως να μην υπάρχει μα η μαγεία υπάρχει μέσα μας κι αυτή μόνο έχει τη δύναμη να χρωματίζει τις πιο μαύρες στιγμές μας, να βάζει μελωδίες στις τόσες σιωπές μας, να δίνει ανάσα σε κάθε δισταγμό μας…

Γι’ αυτό και μόνο οφείλουμε να διατηρήσουμε κι αυτό το μύθο μεγαλώνοντας. Για να αντέξουμε όσα μας φέρνει η ζωή. Για να μην σκοτώσουμε ποτέ αυτήν την ελπίδα που μας δίνει λόγο να σηκωνόμαστε απο το κρεβάτι καθημερινά και να περιμένουμε όλα όσα θα ΄ρθουν. Γιατί στο κάτω κάτω της γραφής η μαγεία ποτέ δεν έβλαψε κανέναν!

Και το εσωτερικό μας παιδάκι έχει ανάγκη να διατηρήσει κάθε είδους μαγεία, γιατί αυτό και μόνο μπορεί να ισορροπήσει το μέσα και το έξω μας! Και τι πιο όμορφο απο ένα κόσμο γεμάτο απο παιδιά!