Πριν από λίγο καιρό η αποκάλυψη της Σοφίας Μπεκατώρου για την σεξουλική βία που υπέστη πριν από 30 χρόνια ήταν η αρχή για να ξεκινήσει ένα μπαράζ καταγγελιών για περιστατικά σεξουαλικής και λεκτικής βίας τόσο στον αθλητικό, όσο και στον καλλιτεχνικό χώρο. Πρώτα οι γυναίκες και στην συνέχεια οι άντρες, βρήκαν το κουράγιο και το θάρρος να μοιραστούν δημόσια τις προσωπικές τους ιστορίες, ζητώντας το αυτονόητο: να υπάρξει μια ουσιαστική αλλαγή και να μπει ένα τέλος στην εκμετάλλευση και την κακοποίηση.
Η χειρότερη όλων, ήταν μια ερώτηση που την έχουμε ακούσει και διαβάσει -δυστυχώς!- πολλές φορές: «Μα καλά, τώρα το θυμήθηκαν; Γιατί δεν το κατήγγειλαν νωρίτερα;»
Για να λυθεί η απορία των «δύσπιστων» που μάλλον δεν αντέχουν την δυσάρεστη αλήθεια, κανένα παιχνίδι δεν παίζεται. Και τα θύματα δεν το θυμήθηκαν τώρα. Δεν το ξέχασαν ποτέ.
Η απορία «Γιατί δεν το κατήγγειλε πιο πριν;» εκτός από προσβλητική είναι και επιεικώς βλακώδης για τους εξής, απλούς λόγους:
Υπάρχει κάτι που ονομάζεται ψυχολογικό τραύμα και για τους λίγους που δεν το καταλαβαίνουν, σημαίνει ότι το θύμα έχει στιγματιστεί βαθύτατα από αυτό που του συνέβη και πρέπει να επουλώσει ως ένα βαθμό τις πληγές του για να βρει το κουράγιο και τη δύναμη να το καταγγείλει. Εκτός του ότι θα μπει σ’ ένα νομικό και δικαστικό κυκεώνα, θα πρέπει να ξαναζήσει και να αντιμετωπίσει όλον αυτόν τον πόνο. Και ναι, χρειάζεται χρόνος γι’αυτό. Χρόνος που δεν καθορίζεται από κανέναν άλλον παρά μόνο από τον ίδιο.
Γιατί αυτή η ερώτηση, μαντέψτε ποιανού το μέρος παίρνει… Του θύτη, του εξουσιαστή, του βιαστή. Είναι αδιανόητο τα αντανακλαστικά μας να μας λένε ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να θεωρήσουμε ότι το θύμα λέει ψέματα. Και αυτό, γιατί εκείνος που δεν έχει βιώσει την απανθρωπιά και την κακομεταχείριση, μπορεί να κουνάει το δάχτυλο στους άλλους λέγοντας ότι «σε εμένα αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί ή αν γινόταν, θα πήγαινα στην αστυνομία, θα τον χαστούκιζα κτλ.» Μια θλιβερή προσπάθεια κάποιων να ξορκίσουν το κακό, ενώ μέσα τους ξέρουν ότι θα μπορούσε να συμβεί και σε εκείνους.
Γιατί αν κάποιοι κάνουν σκέψεις όπως: «Όταν του κουνιόταν για την καριέρα καλά ήταν;» ή «Πώς κάνουν έτσι; Πάντα και παντού συμβαίνουν αυτά» σημέρα, φανταστείτε πόσο χειρότερα ήταν τα πράγματα 10 ή 20 χρόνια πριν. Αλήθεια, πώς να μιλήσεις σε μια κοινωνία που το σύνολό της αντί να σου συμπαρασταθεί θα σε κρεμάσει στα μανταλάκια;
Γιατί τότε δεν υπήρχε το βήμα για να γίνουν τέτοιες δηλώσεις. Τώρα που ζούμε την χρυσή εποχή των social media και που ο κόσμος είναι πιο συνειδητοποιημένος για το τι είναι σωστό και τι λάθος, όλα αυτά μπορούν να ειπωθούν με μεγαλύτερη ευκολία. Και όχι μόνο να ειπωθούν, αλλά και να κλονίσουν την ψευδαίσθηση κάποιων «ισχυρών» ότι δεν τους αγγίζει τίποτα.
Κλείνοντας, αν δεν μιλούσε τώρα η κυρία Μπεκατώρου, η κυρία Δούκα και όλοι οι υπόλοιποι, δεν θα έμπαινε στη φυλακή ο βιαστής της 11χρονης και δεν θα έπεφταν οι διάφοροι αχρείοι και άντρες «παλαιάς κοπής» απ΄το βάθρο τους ποτέ.
Δεν υπάρχει το γιατί τώρα και όχι τότε. Υπάρχει μόνο το πάλι καλά που έγινε τώρα.
ΠΗΓΗ:http://mama365.gr