Αν και, στις μέρες μας, γίνεται μεγάλη προσπάθεια να μάθουν οι γυναίκες από μικρές να αγαπάνε το σώμα τους και να μην πασχίζουν να ταιριάξουν σε καλούπια και νόρμες που φτιάχνουν κάποιοι άλλοι, ο δρόμοςέξω απ’ το τούνελ είναι ακόμα μακρύς. Η τελική λύση, μάλλον ξεκινάει από εμάς τις μαμάδες και τον τρόπο που μεγαλώνουμε τις κόρες μας. Ειδικά εάν έχουμε ζήσει το βάσανο του να κυνηγάς ένα ιδανικό πρότυπο με δίαιτες κλπ. όπως αυτή μαμά, οφείλουμε να μην επιτρέψουμε επ’ ουδενί να το ζήσουν τα παιδιά μας.
Δυστυχώς, σ’ ένα τέτοιο κλίμα μεγάλωσα, μετρώντας θερμίδες και ανησυχώντας μήπως το από τη φύση του τσουπωτό κορμί μου γίνει εμπόδιο στην μελλοντική ευτυχία μου.
Και δώστου οι διατροφές, οι θαυματουργές κρέμες και οι επαναστατικές συσκευές γυμναστικής που εγγυώνται ότι θα σου αλλάξουν τη φόρμα και θα είσαι πάντα… σε φόρμα. Το αποτέλεσμα; Έγινα εμμονική με την εικόνα μου και ό,τι και αν έκανα δεν ήταν αρκετό, ώσπου απόκτησα μια διατροφκή διαταραχή που κόντεψε να με τσακίσει σωματικά και ψυχολογικά.
Ξεκίνησε όταν έγινα 14, που άρχισα να μεγαλώνω λίγο πιο γρήγορα από τις κολλητές μου. Το αποτέλεσμα ήταν να μην μπορώ πια να ψωνίσω μαζί τους, αφού η σιλουέτα μου ήταν πιο κοντά σε αυτή μιας νεαρής γυναίκας. Έτσι άρχισα να νιώθω άσχημα με το σώμα μου. Άσχημα επειδή ξεχώριζα, όχι με τον τρόπο που ήθελα αλλά με τον τρόπο που είχε ορίσει η φύση.
Και φυσικά επειδή είχα την τύχη να είμαι μαζορέτα, κάτι που δεν ταίριαζε με την καινούργια σιλουέτα μου. Είχα πλέον γοφούς και πωπό και ένα σώμα που, αν και θελκτικό, ήταν πολύ μακριά από εκείνο της Κέιτ Μος που μεσουρανούσε εκείνη την εποχή.
Τότε άρχισε κι εκείνος ο φαύλος κύκλος με τις δίαιτες και τους διαρκείς αγώνες να αποκτήσω το σώμα που νόμιζα ότι ήθελα. Που νόμιζα ότι ήθελαν οι άλλοι. Ήταν όλα στο μυαλό μου, αλλά δεν μπορούσα να το δω. Κι έτσι γινόμουν όλο και περισσότερο ράκος ψυχολογικά, ενώ ταλαιπωρούσα το σώμα μου σε βαθμό που θα μπορούσε να μην έχει αντέξει.
Μετρούσα την κάθε θερμίδα και τηρούσα το πρόγαμμά μου κατά γράμμα και όμως, όποτε κοιταζόμουν στον καθρέφτη, έβλεπα μια παχουλή, αηδιαστική φιγούρα που με έκανε να πεισμώνω ακόμα πιο πολύ και να συνεχίζω έναν ανένδοτο πόλεμο με τον ίδιο μου τον εαυτό.
Δεν είχα νευρική ανορεξία ούτε κάποια άλλη διαταραχή που μπορεί να διαγνωστεί, αλλά εγώ ξέρω καλά πως βασανίστικα χωρίς λόγο επειδή κανείς δεν μου άπλωσε ένα χέρι βοήθειας. Οι γονείς μου επειδή δεν ήξεραν και οι φίλες μου επειδή δεν έβλεπαν τίποτα το περίεργο σ’ όλο αυτό – όλες λίγο πολύ τα ίδια περνούσαν, άλλωστε.
Και δυστυχώς, το βάσανο δεν τέλειωσε με το που ενηλικιώθηκα και ωρίμασα, υποτίθεται. Συνέχισα να ταλαιπωρώ το σώμα μου ώσπου έπιασα πάτο και πήγα σε κάποιον ειδικό. Εκεί βρήκα τη βοήθεια που έπρεπε και λίγο καιρό μετά, μπόρεσα να ξαναβρώ την αυτοπεποίθησή μου και να αγαπήσω μέρα με τη μέρα το σώμα μου και αυτό που είμαι.
Το τελικό στάδιο της θεραπείας μου, όμως, ξεκίνησε όταν έκανα τις δύο κόρες μου. Τότε ήταν που είπα ότι δεν πρέπει να αφήσω να τους συμβεί ότι συνέβη σε μένα – ειδικά τώρα που τα social media βομβαρδίζουν τα παιδιά με εικόνες για το πως “πρέπει” να είναι. Αποφάσισα να γίνω ένα θετικό πρότυπο για εκείνες και να τους υπενθυμίζω πάντα πόσο σημαντικό είναι να αγαπάς τον εαυτό σου όπως τον γνώρισες.
Να προσέχεις το σώμα σου φυσικά, αλλά να μην προσπαθείς να το αλλάξεις για να ταιριάξει σε νόρμες που δεν έχουν καμία αξία και καμία σημασία.
Τα κορίτσια μου είναι 6 και 8 ετών κι εύχομαι η προσπάθειά μου να αγαπήσουν το σώμα τους χωρίς αστερίσκους και περιττά κόμπλεξ να έχει πιάσει τόπο ώσπου να μπουνε στην εφηβεία τους. Ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω, όχι μόνο για ‘κείνες, αλλά και για μένα. Να ξεπεράσω μια και καλή εκείνη τη σκοτεινή περίοδο της ζωής μου και να δω τα κορίτσια μου να θριαμβεύουν χωρίς να τις κρατάνε κάτω βάρη σαν κι αυτά που σήκωσα εγώ χωρίς να μου αναλογούνε.»
Πηγή: scarymommy.com