Δεν υπάρχουν αδέλφια σε ολόκληρο τον πλανήτη που δεν τσακώνονται ποτέ, δεν αισθάνονται έστω και στιγμιαία ζήλεια το ένα για το άλλο ή δεν νιώθουν τα «αδικημένα» της οικογένειας. Μερικές φορές, όμως, οι αδελφικοί καβγάδες φεύγουν από τον έλεγχο και πλέον δεν μιλάμε για υγιείς συγκρούσεις αλλά για bullying ανάμεσα στα αδέλφια.
Πότε πρόκειται για bullying
Συχνά οι γονείς δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε πότε πρόκειται για έναν απλό καβγά και πότε ασκείται μπούλινγκ ανάμεσα στ’ αδέλφια. Ωστόσο, χρειάζεται μεγάλη προσοχή από τη μεριά μας καθώς ο εκφοβισμός χρειάζεται την άμεση παρέμβασή μας – αλλιώς μπορεί να προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημιά στο παιδί που τον δέχεται.
Ο τυπικός ορισμός του εκφοβισμού ανάμεσα στ’ αδέλφια περιλαμβάνει τα τρία ακόλουθα χαρακτηριστικά:
- Ανισορροπία δύναμης,
- επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές και
- σκόπιμες βλαβερές ενέργειες.
Επίσης, πρέπει να έχουμε κατά νου πως οι συμπεριφορές που παραπέμπουν σε εκφοβισμό (bullying) δεν εκδηλώνονται πάντα με άσκηση σωματικής βίας. Αντίθετα, ενδέχεται να πρόκειται για λεκτική ή συναισθηματική βία, κατά την οποία ο φαινομενικά πιο «δυνατός» προσβάλλει και μειώνει τον πιο «αδύναμο» επανειλημμένα, με σκοπό να τον πληγώσει.
Πώς να αποτρέψετε το bullying ανάμεσα στ’ αδέλφια
Επεμβαίνουμε όταν αγριεύουν τα πράγματα
Συχνά οι γονείς, στην προσπάθειά τους να εξομαλύνουν τους καβγάδες και να βοηθήσουν τα παιδιά τους, συμβάλλουν άθελά τους στην επιδείνωση του εκφοβισμού που ασκούν τα αδέρφια μεταξύ τους. Για παράδειγμα, αφήνουν τα παιδιά να να «παλέψουν» και να «τα βρουν τους μόνα τους», ακόμα κι αν δεν διαθέτουν τις κατάλληλες δεξιότητες για να επιλύσουν δίκαια και χωρίς συγκρούσεις τις διαφορές τους. Μια μελέτη διαπίστωσε ότι μόνο το 12% που επιλύουν μόνα τους τις διαφορές τους το κάνουν με επιτυχία.
Αποφεύγουμε τις συγκρίσεις
Στα περισσότερα αδέλφια, ισχύει το παρακάτω μοτίβο: το μεγαλύτερο παιδί νιώθει παραμελημένο επειδή από μοναχοπαίδι αναγκάζεται να μοιραστεί την φροντίδα των γονιών του, ενώ το μικρότερο παιδί νιώθει αδικημένο καθώς είναι πάντα το «μικρό» που ακολουθεί τα αδελφάκι του.
Πολλές φορές οι γονείς, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, ενισχύουμε αυτά τα συναισθήματα με ασυνείδητες συγκρίσεις ή δείχνοντας εύνοια σε κάποιο από τα παιδιά μας. Καλό είναι να αποφεύγουμε τους συγκριτικούς χαρακτηρισμούς και τις ταμπέλες ακόμα κι αν έχουν θετικό πρόσημο. Κάθε παιδί είναι διαφορετικό κι έχει τα δικά του προτερήματα.
«Πρέπει να συμπεριφέρεσαι καλύτερα στην αδερφή σου»
Αυτή η φράση ακούγεται πολύ συχνά από γονείς όταν τα παιδιά τους τσακώνονται αλλά δεν λύνει το πρόβλημα. Αντίθετα, το επιδεινώνει αφού δεν εμβαθύνει στις πραγματικές αιτίες που οδηγούν στους καυγάδες και τον εκφοβισμό. Ως γνωστόν, με το «πρέπει» δεν πείθεται κανένα παιδί, ανεξάρτητα από την ηλικία του, ενώ μια συζήτηση που αντί να καθοδηγεί θα προσεγγίζει τα παιδιά με ειλικρίνεια και νοιάξιμο, μπορεί να έχει θετικά αποτελέσματα.
Η δημοσιογράφος Melinda Wenner Moyer, συγκέντρωσε μελέτες ειδικών σύμφωνα με τις οποίες πρέπει να ακολουθήσουμε τα 4 παρακάτω βήματα:
- Δώστε σε κάθε παιδί την ευκαιρία να περιγράψει τι συνέβη και, στη συνέχεια, εντοπίστε κοινά σημεία, καθώς και πού υπάρχει διαφωνία.
- Ενθαρρύνετε τα παιδιά να συζητούν τα συναισθήματά τους και να επαναλαμβάνουν αυτά που είπε ο άλλος.
- Βοηθήστε τα παιδιά να βρουν μαζί λύσεις για τους καβγάδες τους (brainstorming).
- Βάλτε κανόνες συμπεριφοράς όταν προκύπτει μια σύγκρουση.
Ψυχραιμία, αποδοχή και αγάπη!
Το καλύτερο «φάρμακο» σε κάθε μορφή βίας που ενδέχεται να ασκούν τα παιδιά μας, είναι η αγάπη και η αποδοχή. Προσπαθούμε να καταλάβουμε τις βαθύτερες αιτίες που τα παρακινεί να φερθούν έτσι, τα αντιμετωπίζουμε με αποδοχή και αγάπη, δίνουμε το καλό παράδειγμα και παραμένουμε ψύχραιμοι. Με επιμονή και υπομονή λύνονται τα πάντα.
Πληροφορίες από parents.com