«Γνώρισα τον μπαμπά σε κορονοπάρτι»
Όσο περισσότερο διαρκεί η πανδημία τόσο περισσότερο γίνεται μέρος της ζωής μας και των παιδιών μας, ένα ιδιαίτερο κομμάτι τις εμπειρίας μας που θα μας αφήσει κάποιες πολύ έντονες και πολύ «διαφορετικές» αναμνήσεις. Τόσο, που όταν τα σημερινά παιδιά γίνουν γονείς, θα αναφέρονται σ’ αυτήν την περίοδο όπως αναφέρονταν συχνά οι δικοί μας γονείς στα δύσκολα χρόνια που είχαν περάσει μικροί – κατοχή, χούντα κλπ. Κι έτσι, οι επόμενες γενιές είναι πολύ πιθανό να ακούσουν, από μαμάδες και μπαμπάδες, ατάκες όπως αυτές…
«Γνώρισα τον μπαμπά σου σε ένα κορονοπάρτι…»
Με τα κορονοπάρτι να δίνουν και να παίρνουν, δεν μπορεί, όλο και θα έχουν δημιουργηθεί μερικά δυνατά ειδύλλια μεταξύ των σύγχρονων «αντιστασιακών», υπέρμαχων της ελεύθερης και απενοχοποιημένης διασκέδασης με κάθε κόστος.
«Κυκλοφορούσαμε χωρίς μάσκες και sms για να είστε εσείς σήμερα ελεύθεροι!»
Οι οποίοι θα επικαλεστούν σίγουρα το αντιστασιακό παρελθόν τους μια μέρα, όταν θα θελήσουν να κουνήσουν το δάχτυλο στα παιδιά τους… Βέβαια, επειδή κανείς δεν μπορεί να τους διαψεύσει, θα φουσκώσουν λίγο την «ριψοκίνδυνη» δράση τους.
«Άκου καινούργιο τζιν! Εμείς με τα ρούχα που κοιμόμασταν, μ’ αυτά πηγαίναμε σχολείο»
«Μια αλλαξιά είχαμε στην ηλικία σας», θα πούνε στα παιδιά τους οι Γιάννηδες Αγιάννηδες της πανδημίας για να τα βάλουν στη θέση τους, αλλά θα παραλείψουν την πληροφορία ότι εννούσαν τις… πιτζάμες τους!
«Στην ηλικία σου, τα χέρια μας είχαν βγάλει φουσκάλες απ’ τα αντισηπτικά»
Εντάξει, δεν είναι το ίδιο με τις «φουσκάλες απ’ τη δουλειά», που είχαν βγάλει τα χέρια των δικών μας, αλλά όσο να ‘ναι δίνει έναν αέρα μαχιμότητας στα δύσκολα παιδικά τους χρόνια και το παιδί μπορεί και να ψαρώσει.
«Κάτσε φρόνιμα, μη φωνάξω τον Χαρδαλιά και σε πάρει στη… δομή»
Αν δεν ψαρώσει με τις φουσκάλες, όμως, θα ψαρώσει σίγουρα με τον «μπαμπούλα» της πανδημίας (που θα μείνει ανεξίτηλος στη λαϊκή μνήμη) και τη γνωστή τρομοφήμη με τις «δομές», που θα μείνει στο συλλογικό υποσυνείδητο ως θρύλος.
«Μη χαλάς τόσο χαρτί υγείας… Θα μας βρει καμιά πανδημία και θα ψαχνόμαστε»
Θυμόμαστε όλοι τι συνέβη στην πρώτη καραντίνα – ευτυχώς, δεν το ξαναζήσαμε από τότε – με τα ράφια να αδειάζουν εντελώς από χαρτί υγείας λες και δεν είχαμε πανδημία covid, αλλά γαστρεντερίτιδας.
«Στα χρόνια μας, κοπάνα ήταν να βγάλεις το ρούτερ απ’ την πρίζα»
Η πατροπαράδοτη κοπάνα δεν πρόκειται να εκλείψει ποτέ, όσο και αν έχει αλλάξει το σχολείο όταν πάνε τα εγγόνια μας. Ούτε η κλασική γονεϊκή μιζέρια θα εκλείψει όμως, αφού είναι δουλειά μας να χαλάμε τη διασκέδαση των παιδιών μας…
«Άκου 12 η ώρα! Ξέρεις τι θα πει στρατιωτικός νόμος, να πέφτει συσκότιση απ’ τις 9;»
Προφανώς και δεν συνέβη έτσι, αλλά έτσι θα μας μείνει όταν θα το συγκρίνουμε με την επόμενη μέρα. Επίσης, πώς αλλιώς να πείσεις τα παιδιά σου ότι εσύ στερήθηκες τα ξενύχτια και τη διασκέδαση επειδή έζησες την απόλυτη δυστοπία;