«Είμαι η μαμά που δεν πίστευα ποτέ μου ότι θα γινόμουν. Είμαι η μαμά ”ελικόπτερο”, όπως λένε, η υπερπροστατευτική.

Το ξέρω όμως και το κάνω συνειδητά, επειδή θέλω. Παρ’ όλ’ αυτά, καμιά φορά ξεχνιέμαι και συμβαίνει κάτι που μου θυμίζει ότι βρίσκομαι μονίμως μια ανάσα από την υπερβολή. Και εγώ και ο άντρας μου.

Πρόσφατα, ο γιος μου έπαιζε με άλλα παιδάκια στην αυλή μας. Σε μια άλλη γωνιά, μια παρέα γονιών κάθονταν και συζητούσαν, γελούσαν, περνούσαν καλά γενικώς. Μου έγνεψαν να πάω, αλλά εγώ τους χαμογέλασα και έστρεψα το βλέμμα μου πίσω στον γιο μου.

Χαμογέλασα επειδή μου άρεσε η εικόνα τους, μου φάνηκαν χαρούμενοι και ανέμελοι. Μόλις γύρισα προς το παιδί μου όμως, συνειδητοποίησα πόσο διαφορετική ήμουν. Πόσο λιγότερο ανέμελη και πόσο προσκολλημένη στο να προσέχω τον γιο μου σε κάθε βήμα του γεμάτη άγχος μην του συμβεί κάτι κακό.

Το ξέρω ότι είμαι υπερβολική, αλλά δεν μπορώ να αλλάξω. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Έχοντας χάσει ένα παιδί και βλέποντας ένα δεύτερο να παλεύει για τη ζωή του πριν καν γεννηθεί, σφυρηλατηθήκαμε και οι δύο με τον φόβο ότι κάτι θα πάει στραβά. Έχουμε δει τα πάντα να αλλάζουν προς το χειρότερο μέσα σε μια στιγμή κι αυτό δεν ανατρέπεται. Είναι πλέον στο DNA μας.

Και ήθελα πολύ εκείνη τη στιγμή να αράξω με τους άλλους γονείς, να γελάσω κι εγώ και να κουβεντιάσω ανέμελη.

Αλλά δεν μπορούσα.

Ίσως με τα χρόνια, αν το δουλέψω αρκετά και αν δω το παιδί μου να στέκεται στα πόδια του, να χαλαρώσω κι εγώ. Να πάψω να σκέφτομαι το χειρότερο ενδεχόμενο κάθε ώρα και στιγμή.

Αλλά μέχρι τότε, θα παραμείνω μια υπερπροστατευτική μαμά για να κοιμάμαι ήσυχα τα βράδια.»

Πηγή: herviewfromhome.com