Οι ταμπέλες που βάζουμε στα παιδιά, τείνουν να γίνονται η εσωτερική τους φωνή, το πώς βλέπουν και τα ίδια τον εαυτό τους.

Το άτακτο παιδί.

Ο ζωηρός.

Η φασαριόζα.

Αυτός που δεν παίρνει τα γράμματα.

Η τεμπέλα.

Τα παιδιά μας εμπιστεύονται. Αν εμείς τους λέμε ότι είναι «κάπως», αν εμείς νιώθουμε ότι είναι «κάπως», τότε θα μας πιστέψουν και θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να επαληθεύσουν την κρίση μας.

Στα δύσκολα, δεν μπορούμε να απαιτήσουμε από το παιδί να συμμορφωθεί στα δικά μας καλούπια και στις δικές μας προσδοκίες

Χρειάζεται να σκύψουμε μαζί του πάνω από το πρόβλημα, να του δείξουμε τρόπους επίλυσης και να του αφήσουμε χώρο να βρει τις δικές του λύσεις. Όταν αγκαλιάζουμε το πρόβλημα, αγκαλιάζουμε και το παιδί που αντιμετωπίζει το πρόβλημα. Και ένα παιδί που νιώθει ότι μας έχει συμμάχους, θα βρει τρόπους να συνεργαστεί μαζί μας. Το παράδειγμά μας, είναι πιο ισχυρό πρότυπο, για θετική επίλυση και εξέλιξη, από τις στείρες οδηγίες και την έκδηλη απογοήτευσή μας.

Κάποια στιγμή θα μιλήσουμε και για τις θετικές ταμπέλες και πώς αυτές εγκλωβίζουν εξίσου σε στεγανά τα παιδιά μας και τους προσθέτουν επιπλέον άγχος. Μέχρι τότε, ας αφήσουμε τις αρνητικές ταμπέλες και ας αγκαλιάσουμε τις δυσκολίες των παιδιών μας. Είμαστε οι γονείς τους, όχι μόνο όταν τα πράγματα πάνε καλά, αλλά και για να τα συντροφεύουμε στις δυσκολίες τους και να τους δείχνουμε το δρόμο.

Πηγή: Healing Parenting – Χριστίνα Σκλαβενίτη Ψυχολόγος, Σύμβουλος Γονεϊκότητας