«Είναι αλήθεια ότι η φετινή σχολική χρονιά δεν θα είναι καθόλου εύκολη ούτε για εμάς ούτε για τα παιδιά – αυτά τα αγγελούδια μας που πρέπει να μάθουν να ζουν καθημερινά σε τόσο πρωτόγνωρες συνθήκες.

Να φοράνε τη μάσκα τους για αρκετές ώρες και να πλένουν τα χέρια τους διαρκώς. Να προσέχουν τα προσωπικά τους αντικείμενα και να μην πιάνουν τίποτα χωρίς να απολυμάνουν τα χέρια τους μετά. Να μην παίζουν με τους φίλους τους στο διάλειμμα όπως έπαιζαν πάντα, αλλά με αποστάσεις. Να ακούν τον δάσκαλο που μιλάει μέσα απ’ τη μάσκα και να μιλούν κι αυτά όσο πιο δυνατά μπορούν για να τ’ ακούει κι εκείνος.

Δεν είναι μόνο πρωτόγνωρα αυτά τα πράγματα, αλλά και δύσκολα στην εφαρμογή τους. Κι όμως, τα παιδιά ήδη προσαρμόζονται και κάνουν το καλύτερο που μπορούν. Κι εμείς, προσπαθούμε όσο γίνεται να τα βοηθάμε, να τους δίνουμε κουράγιο και να ελαφραίνουμε το φορτίο τους με λίγο παραπάνω χιούμορ και περίσσια καλή διάθεση.

Ίσως είναι επειδή αντιλαμβάνονται πιο καλά κι από εμάς ότι όλο αυτό που ζούμε είναι μια κατάσταση περαστική που πρέπει απλώς να ανεχτούμε για ένα χρονικό διάστημα.

Επειδή κατανοούν ότι γίνεται για να προστατέψουμε τους μεγαλύτερους, τους ανθρώπους που αγαπάμε – για άλλους γιαγιάδες και παππούδες και για άλλους γονείς, ακόμη και αδέρφια αν ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες.

Κι επειδή είναι παιδιά δυνατά, πιστεύουν στον εαυτό τους και ξέρουν πολύ καλά ότι πίσω απ’ τις μάσκες δεν έχει αλλάξει τίποτα. Μπορούν ακόμη να ονειρεύονται, να ελπίζουν, να βάζουν στόχους και να τους κυνηγάνε με όλη τους την ψυχή και όλες τους τις ικανότητες.

Γονείς, πιστέψτε με, δεν μπορεί μια απλή πάνινη μάσκα να κόψει τη φόρα αυτών των παιδιών καθώς ξεχύνονται προς το μέλλον με την ορμή και τη φρεσκάδα τους. Δεν μπορεί να τους κόψει το οξυγόνο γιατί αυτά είναι το οξυγόνο. Το οξυγόνο αυτού του κόσμου.

Δεν μπορούν οι αποστάσεις να τα αποτρέψουν απ’ το να πιαστούν χέρι χέρι και να προχωρήσουν μπροστά, ενωμένα σαν μια γροθιά για ν’ αλλάξουν όσα πρέπει ν’ αλλαχτούν ολοκληρωτικά. Να κάνουν τον κόσμο άνω κάτω ώσπου να γίνει ένα καλύτερο μέρος για τις επόμενες γενιές, γεμάτο αγάπη, καλοσύνη και ομόνοια.

Είναι αδύνατο μερικοί προσωρινοί κανόνες προστασίας να κρατήσουν τα παιδιά αυτά μακριά απ’ το πεπρωμένο τους. Να τα εμποδίσουν να γίνουν η καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους και να μας κάνουν να φουσκώνουμε από περηφάνια – εσείς, οι γονείς τους, αλλά κι εμείς, οι δάσκαλοί τους.

Να τα θυμάστε όλα αυτά όταν στέλνετε τα παιδιά σχολείο το πρωί και αναρωτιέστε τι νόημα έχει μέσα σ’ όλη αυτή την αναμπουμπούλα. Να έχετε εμπιστοσύνη σ’ εκείνα και σε μας και να μην ξεχνάτε ότι ακόμη και πίσω από τη μάσκα, τα παιδιά μπορούν να κάνουν όνειρα και να παλεύουν γι’ αυτά!

Και κανείς δεν έχει το δικαίωμα ούτε τη δύναμη να τους το στερήσει…»