Πώς απεικονίζεται ο πόνος σε παιδικά προγράμματα και πώς επηρεάζει τη συμπεριφορά των παιδιών ως προς το βίωμα του πόνου

Η ανάλυσή τους εξέτασε 10 οικογενειακές ταινίες από το 2009 και μετά (Despicable Me 2, The Secret Life of Pets, Toy Story 3 & 4, Incredibles 2, Inside Out, Up, Zootopia, Frozen and Finding Dory), καθώς και δημοφιλή παιδική τηλεόραση προγράμματα (Sofia the First, Shimmer and Shine, Paw Patrol, Octonauts, Peppa Pig, Daniel Tiger Neighborhood).

Αυτά τα προγράμματα επιλέχθηκαν για να αντιπροσωπεύουν είτε τηλεοπτικές σειρές που εστιάζουν σε κορίτσια, σε αγόρια ή σε ουδέτερο φύλο (ανάλογα με τους βασικούς χαρακτήρες).

Κατά τη διάρκεια των 10 ταινιών και έξι τηλεοπτικών σειρών (που αντιστοιχούσαν σε πάνω από 52 ώρες ταινίας / τηλεόρασης), οι ερευνητές εντόπισαν:

454 επώδυνα περιστατικά – κατά μέσο όρο 8,66 περιστατικά πόνου ανά ώρα.

Ο βίαιος πόνος ή ο τραυματισμός είναι ο συνηθέστερος τύπος πόνου που απεικονίζεται (εμφανίζεται σε πάνω από τα δύο τρίτα των περιπτώσεων – 79%).

Οι χαρακτήρες αγοριών είναι πολύ πιο πιθανό να παρουσιάσουν έντονο πόνο σε σύγκριση με τους χαρακτήρες κοριτσιών (σύμφωνα με τις εκφράσεις του προσώπου).

Παραδείγματα καθημερινού πόνου (δηλ. Ένας χαρακτήρας που πέφτει ή χτυπά το γόνατό του), που είναι πολύ λιγότερο συχνός, αντιπροσωπεύεται μόνο στο 20% των περιστατικών.

Μια γενική έλλειψη ενσυναίσθησης από άλλους χαρακτήρες στην απόκριση στον πόνο: το 75% των οδυνηρών περιστατικών παρατηρήθηκε από άλλους, αλλά στο 41% ​​των περιπτώσεων εκείνοι που το είδαν δεν ανταποκρίθηκαν ή όπου το έκαναν δεν ήταν γενικά ευαισθητοποιημένοι.

Οι ερευνητές λένε ότι αυτό έχει σημασία γιατί αυτό που παρακολουθούν τα παιδιά σε τηλεοπτικά σχήματα διαμορφώνει τη συμπεριφορά τους. Θέλουν οι παραγωγοί να χρησιμοποιήσουν την επιρροή τους για να ξανασκεφτούν πώς απεικονίζεται ο πόνος για να εξοπλίσουν καλύτερα τους νέους για να αντιμετωπίσουν τον κοινό, καθημερινό πόνο που είναι πιο πιθανό να βιώσουν, χωρίς να παρεξηγηθούν. Πράγματι, ο τρόπος με τον οποίο ο πόνος των παιδιών συχνά παραμερίζεται είναι ένα θέμα που επισημάνθηκε σε μια πρόσφατη και σημαντική έκθεση της Επιτροπής Lancet, που συντάχθηκε επίσης από ερευνητές πόνου από το Πανεπιστήμιο του Bath.

Η Δρ Abbie Jordan του Τμήματος Ψυχολογίας και του Κέντρου Έρευνας για τον Πόνο στο Πανεπιστήμιο του Bath εξήγησε: «Ο τρόπος με τον οποίο τα παιδιά βιώνουν, διαμορφώνουν, κατανοούν και διαχειρίζονται τον πόνο έχουν πραγματικές διαρκείς συνέπειες για αυτά ως άτομα αλλά και για όλους μας σε ολόκληρη την ευρύτερη κοινωνία. Ιδιαίτερα ο χρόνιος πόνος, μπορεί να έχει εξαιρετικά εξουθενωτικές επιπτώσεις στη ζωή των παιδιών και των νέων μέχρι την ενηλικίωση.

Μέρος της πρόκλησης σε αυτό είναι πώς μιλάμε για τον πόνο. Γνωρίζουμε ότι τα παιδιά ξοδεύουν όλο και περισσότερο χρόνο παρακολουθώντας αυτά τα τηλεοπτικά προγράμματα και τις ταινίες και ότι αυτό που απεικονίζουν τροφοδοτεί την κατανόησή τους και την επίγνωση ενός ζητήματος. Όταν πρόκειται για τον πόνο, όπως βλέπουμε από αυτήν τη μελέτη, η εικόνα που παρουσιάζουν αυτά τα μέσα δεν αντικατοπτρίζει τις κοινές εμπειρίες των παιδιών, αλλά εστιάζει πολύ περισσότερο στον ακραίο και βίαιο πόνο.

Η εκτίμησή μας είναι ότι αυτά τα προγράμματα θα μπορούσαν να κάνουν πολύ περισσότερα για να βοηθήσουν τα παιδιά να κατανοήσουν τον πόνο διαμορφώνοντάς τον με διαφορετικούς τρόπους και ζωτικής σημασίας δείχνοντας περισσότερη ενσυναίσθηση όταν οι χαρακτήρες βιώνουν πόνο. Αυτό είναι σημαντικό για το πώς τα παιδιά αλληλοεπιδρούν με άλλους όταν ένα από αυτά βιώνει πόνο, όπως όταν ένας φίλος μπορεί να πέσει στην παιδική χαρά ή όταν πάει στους γιατρούς για εμβολιασμούς ρουτίνας».

Η επικεφαλής ερευνητής, Δρ Melanie Noel, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Κλινικής Ψυχολογίας από το Πανεπιστήμιο του Κάλγκαρι είπε: «Εξετάσαμε εκπομπές και ταινίες που παρακολουθούν εκατομμύρια μικρά παιδιά στη Βόρεια Αμερική και πέρα. Τα ευρήματα ήταν, ειλικρινά, συγκλονιστικά. Είναι αναμφισβήτητο ότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι μια ισχυρή δύναμη στον τρόπο με τον οποίο τα παιδιά μαθαίνουν για τον κόσμο. Ο τρόπος με τον οποίο ο πόνος απεικονίζεται ρεαλιστικά διδάσκει στα μικρά παιδιά ότι ο πόνος δεν αξίζει βοήθεια ή ενσυναίσθηση από άλλους και ότι θα βιωθεί και θα ανταποκριθεί σε αυτό διαφορετικά εάν είναι αγόρι ή κορίτσι. Έχουμε την ευθύνη να αλλάξουμε αυτές τις κοινωνικές αφηγήσεις για τον πόνο».