Γιατί ένα νήπιο δαγκώνει ή χτυπάει

Όσο βολικό και αν θα ήταν να υπάρχει μία εξήγηση για όλες τις περιπτώσεις, οι λόγοι που ένα νήπιο παρουσιάζει επιθετική συμπεριφορά είναι πολλοί και διάφοροι.

Πειραματίζεται

Καθώς εξελίσσονται και μαθαίνουν τον κόσμο γύρω τους, τα νήπια δοκιμάζουν συμπεριφορές και λαμβάνουν πληροφορίες για το αποτέλεσμά τους. Είναι μια διαδικασία δοκιμής και λάθους που είναι απαραίτητη για την εξέλιξή τους. Συνήθως χτυπούν με το χέρι και πιο σπάνια δαγκώνουν, αλλά αν γίνεται στο πλαίσιο του πειραματισμού, το σταματάνε εύκολα μόλις δουν ότι δεν είναι αποδεκτό απ’ τους άλλους.

Επικοινωνεί με τον τρόπο του

Από μωρά κιόλας, τα παιδιά προσπαθούν να επικοινωνήσουν τις ανάγκες τους με διάφορους τρόπους. Καθώς μεγαλώνουν και πριν αποκτήσουν την ευχέρεια της ομιλίας, συχνά χρησιμοποιούν το σώμα τους για να μας δείξουν ότι χρειάζονται κάτι και ότι είναι τσαντισμένα ή απογοητευμένα. Κάποιες φορές, μάλιστα, πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα και επικοινωνούν με επιθετικές κινήσεις, χρησιμοποιώντας τα χέρια ή τα δόντια.

Αμύνεται

Έαν ένα νήπιο παρουσιάζει επιθετική συμπεριφορά όταν βρίσκεται ανάμεσα σε άλλα παιδιά, είναι πολύ πιθανόν να επιχειρεί να οριοθετήσει τον προσωπικό του χώρο επειδή νιώθει να απειλείται. Χρησιμοποιεί, λοιπόν, το σώμα του για να απωθήσει όποιον θεωρεί ότι παραβαίνει τα όριά του κι ας μην κατανοεί ακόμη πλήρως τι είναι αυτά και πώς τα βάζουμε χωρίς προστριβές.

Δεν αισθάνεται καλά

Όπως και οι μεγάλοι, έτσι και τα παιδιά μπορεί να έχουν αυτό που λέμε «μια κακή μέρα», όταν για κάποιο απροσδιόριστο λόγο δεν αισθάνονται άνετα. Ίσως είναι μια επικείμενη αλλαγή περιβάλλοντος, η αθέτηση μιας υπόσχεσής μας ή κάτι άλλο που ταράζει κατά κάποιον τρόπο τα νερά της ηρεμίας τους. Ως συνέπεια, είναι κακόκεφα και συμπεριφέρονται ανάλογα για να μας το δείξουν.

Φοβάται

Κακά τα ψέματα, ο κόσμος είναι μεγάλος και άγνωστος για ένα νήπιο και δεν είναι λίγες οι φορές που βρίσκεται αντιμέτωπο με αυτήν την αναπόφευκτη πραγματικότητα. Είναι, λοιπόν, φυσιολογικό να νιώθει φόβο και ανησυχία, και αυτό να επηρεάζει τη γενικότερη συμπεριφορά του. Όταν ένα νήπιο φοβάται, είτε αναίτια είτε δικαιολογημένα, μπορεί να το εκφράσει χτυπώντας ή δαγκώνοντας και να γελάσει όταν το μαλώσουμε.

Μιμείται εμάς ή τα άλλα παιδιά

Έχουμε παρατηρήσει όλοι πόσο γρήγορα «πιάνουν» συμπεριφορές τα πιτσιρίκια και πώς τείνουν να τις μιμούνται και να τις επαναλαμβάνουν ασταμάτητα. Αν χτυπήσουμε το παιδί στο χέρι π.χ. ως επίπληξη για κάτι που έκανε, είναι πολύ πιθανό να μας χτυπήσει κι αυτό. Βεβαίως, δεν μιμούνται μονο εμάς αλλά και τους συνομήλικούς τους, οπότε αν βρεθούν δίπλα σε παιδάκια που χτυπάνε και δαγκώνουν, μπορεί να το κάνουν και εκείνα.

Πώς το σταματάμε

Δυστυχώς, όταν ένα νήπιο ξεκινήσει να χτυπάει,να δαγκώνει, να τραβάει μαλλιά κλπ. δεν έχουμε άλλη επιλογή απ’ το να το σταματήσουμε.

Φυσικά, η πρώτη μας αντίδραση πρέπει να είναι ήπια αλλά αποφασιστική. Να πιάσουμε π.χ. το χέρι του και να το κρατήσουμε σφιχτά λέγοντάς του ότι αυτό δεν είναι σωστό. Ή να του εξηγήσουμε ότι αυτό που κάνει προκαλεί πόνο στον άλλον και αυτό είναι κάτι που δεν επιτρέπεται να κάνουμε. Αν βρισκόμαστε ανάμεσα σε κόσμο, στο σπίτι ή εκτός, καλό είναι να μεταφερόυμε την κουβέντα σε ένα πιο ήσυχο μέρος, όπου θα μπορέσουμε να έχουμε όλη την προσοχή του παιδιού.

Πριν συνηθίσει να εκφράζει τα συναισθήματα του με αυτόν τον τρόπο, ίσως είναι καλό να του μάθουμε κάποιες λέξεις με τις οποίες μπορεί να μας δείξει τι αισθάνεται με λόγια αντί για χειρονομίες. Επιπλέον, αν εντοπίσουμε συσσωρευμένο άγχος ή ένταση, απ’ το να το μαλώσουμε είναι προτιμότερο να του δώσουμε έναν τρόπο να ξεσπάσει υγιώς π.χ. κλαίγοντας στην αγκαλιά μας. Ότι και αν κάνουμε, όμως, προσπαθούμε να μην επαναλαμβάνουμε αυτό που κάνει γιατί δίνουμε λάθος μήνυμα: το στρέφουμε ξανά προς τη μίμηση.

Πώς προλαβαίνουμε την επιθετική συμπεριφορά

Σε κάθε περίπτωση, είναι προτιμότερο να αποτρέψουμε αυτήν τη συμπεριφορά πριν καν εκδηλωθεί έχοντας το νου μας για τα σημάδια.

Ειδικά όταν ένα νήπιο παίζει με άλλα παιδιά είναι πολύ εύκολο να καταλάβουμε πότε αρχίζει να γίνεται επιθετικό. Πριν συμβεί, μπορούμε να τραβήξουμε το παιδί στο πλάι για να του αποσπάσουμε την προσοχή ή να το ηρεμήσουμε κιόλας, αν χρειάζεται. Εκτός απ’ το να παρεμβαίνουμε όποτε ετοιμάζεται να κάνει το λάθος, είναι καλό να του λέμε μπράβο όποτε κάνει το σωστό. Η επανάληψη είναι σύμμαχός μας και πρέπει να επιμείνουμε. Επίσης, σύμμαχός μας είναι και η ρουτίνα. Όσο λιγότερο απρόβλεπτη είναι η μέρα του παιδιού, τόσο λιγότερο αναστατωμένο θα το βλέπουμε. Αν, πάλι, το νήπιό μας εκνευρίζεται όταν δε γίνεται το δικό του, μπορούμε να έχουμε έτοιμες επιλογές, ώστε να του δώσουμε την αίσθηση ότι συμμετέχει στις αποφάσεις.

Και φυσικά, δεν υπάρχει καλύτερη προληπτική τακτική απ’ το να δείχνουμε σε ένα νήπιο που δείχνει ανασφαλές στοργή και τρυφερότητα καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας. Κάθε παιδί είναι διαφορετικό και χρήζει μιας ιδιαίτερης προσέγγισης, όλα τα παιδιά όμως αποζητούν την αγάπη του γονιού και ένα αίσθημα ασφάλειας που να τα αγκαλιάζει σαν ζεστή κουβέρτα.

Πηγή: momlovesbest.com