Ήρθε ο καιρός που όλοι, μικροί και μεγάλοι, επιστρέφουμε στην καθημερινότητα, είτε αυτό σημαίνει εργασία, σχολή ή σχολείο. Και μαζί μας βέβαια, επιστρέφει και ο κορωνοϊός δυστυχώς. Παρόλα αυτά, επειδή όπως συνηθίζω να λέω χρειάζεται να μην πανικοβαλλόμαστε αλλά να μάθουμε να ζούμε μαζί του – τουλάχιστον μέχρι νεωτέρας, χρειάζεται όλοι μας να προσαρμόσουμε τις συνήθειες αλλά και να προσαρμοστούμε και εμείς οι ίδιοι, ώστε να περιορίσουμε την μετάδοσή του από τη μία, να διαφυλάξουμε όμως την υγεία τη δική μας και των αγαπημένων μας ατόμων από την άλλη.

«Και τι γίνεται με τα παιδιά; Πώς θα επιστρέψουν στο σχολείο; Θα φοράνε μάσκες; Πώς θα γίνει αυτό;» Ερωτήσεις που ακούμε καθημερινά τις τελευταίες μέρες… Και όπως πάντα, υπάρχουν …όλες οι απόψεις, – ειδικών και μη ειδικών, αυτών που προσαρμόζονται και υπακούν αλλά και των αντιδραστικών, ακόμα και αυτών που αντιδρούν μόνο και μόνο για να αντιδράσουν… Όλα αυτά όμως είναι μία άλλη συζήτηση…

Πρώτα από όλα, θα τονίσω, πως η μάσκα πλέον δεν είναι κάτι πρωτόγνωρό για κανέναν από εμάς, εφόσον ήδη την χρησιμοποιούμε τόσους μήνες από την καραντίνα και μετά.
Αν λοιπόν, εξηγήσουμε στο παιδί την αναγκαιότητα στη τήρηση των μέτρων και είμαστε βέβαια και εμείς θετικό παράδειγμα με τη στάση και την συμπεριφορά μας, τότε και το παιδί θα υπακούσει. Άλλωστε, μην ξεχνάμε πως τα παιδιά από τη φύση τους προσαρμόζονται πολύ πιο εύκολα από ότι εμείς οι μεγάλοι.

Ασφαλώς και υπάρχει ανησυχία για το πόσο τελικά θα πάει το παιδί στο σχολείο και θα γυρίσει με την δικιά του μάσκα και όχι με του φίλου του για παράδειγμα, και πάλι όμως επιμένω πως έχει να κάνει με την οριοθέτηση της παιδικής συμπεριφοράς, που ασφαλώς και δεν γίνεται ξαφνικά, όπως έχω αναφέρει αρκετές φορές σε προηγούμενα άρθρα.

Από την άλλη είναι και η γονεϊκή συμπεριφορά, όπου η υπεύθυνη στάση φέρνει και τα επιθυμητά αποτελέσματα, καθώς το παιδί έχει το γονιό του ως Θεό στο μυαλό του και μιμείται ότι εκείνος κάνει. Αν λοιπόν εκείνος φοράει τη μάσκα του, πλένει τα χέρια του συχνά, διατηρεί τις αποστάσεις, τότε αυτή την εικόνα θα θέλει και το παιδί του να μιμηθεί…

Αν αντίθετα, ο γονιός δυσανασχετεί ή δηλώνει ότι δεν πιστεύει στα μέτρα για τους δικούς του λόγους, τότε σπέρνει στο παιδί του επίσης την αμφιβολία, δυσκολεύοντάς το να προσαρμοστεί σε μία κατάσταση που ο ίδιος δείχνει έμπρακτα πως διαφωνεί… σκεφτείτε την σύγχυση που θα νιώσει το παιδί, όταν στο σχολείο του λένε «άλλα» και μάλιστα «πρέπει» να υπακούσει και «άλλα» ακούσει στο σπίτι του…

Ο διάλογος λοιπόν, η εξήγηση γύρω από το τι συμβαίνει και πληροφορίες γύρω από τον ιό, όπως και για τα μέτρα πρόληψης, αλλά και η τήρησή τους και από τους γονείς, αυξάνουν την ατομική ευθύνη του παιδιού και την συνεργασιμότητά του!

Μαρίνα Μόσχα

Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια, μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Αγωγής Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας

ΠΗΓΗ:Mothersblog.gr