Διευθύντρια αγγλικού σχολείου εξηγεί στο BBC πώς τα χρόνια του κορωνοϊού δημιουργούν προβλήματα στο γνωστικό κι αναπτυξιακό επίπεδο των παιδιών
Το σχολείο είναι μια άγκυρα και μια ζωντανή σχεδία για μερικές από τις οικογένειές της περιοχής σε αυτή την πόλη του Northumberland, που δεν ζει τις καλύτερές της εποχές.
Για την ακρίβεια αυτό το διάστημα, προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια και να επανορθώσει για τις ζημιές μετά την πανδημία, η οποία άφησε τους γονείς και τα παιδιά απομονωμένα και χωρίς ουσιαστική υποστήριξη.
«Χρόνια, μιλάμε για χρόνια», η κ. Marriot απαντάει όταν την ρωτούν πόσο καιρό θα χρειαστούν τα παιδιά για να συμπληρώσουν τα κενά που δημιούργησε η πανδημία.
Οι γονείς ανησυχούν επίσης για το πώς η συμπεριφορά και η εμπιστοσύνη, αλλά και η ικανότητα συνεργασίας έχουν αλλάξει ορατά στα παιδιά τους.
Η Jordi-Anne έχει δύο παιδιά: «Φαίνεται ότι είναι πιο ευερέθιστα, τα ξεσπάσματά τους μοιάζουν να είναι πιο έντομα. Δεν εμπλέκονται σωστά στα καθήκοντα του σχολείου, δεν δουλεύουν ακόμα καλά και δεν συνεργάζονται σωστά σε μια ομαδική διαδικασία».
Θεωρεί ακόμα ότι της είναι πιο δύσκολο να πείσει τα δύο παιδιά της να βγουν έξω και να παίξουν με άλλα παιδιά, αλλά πιστεύει ότι η επιστροφή στο σχολείο βοηθάει στην κοινωνικοποίηση.
Μια άλλη μεγάλη ανησυχία για το σχολείο είναι ότι ορισμένα παιδιά καθυστερούν στην εμφάνιση και θεμελίωση μερικών βασικών ορόσημων.
Η έλλειψη κοινωνικής επαφής στην πανδημία έχει επηρεάσει την ομιλία και τη γλώσσα των μικρών παιδιών σε όλη την Αγγλία, αλλά αυτή εδώ ήταν μια κοινότητα που έχει ήδη επηρεαστεί από τη λέξη φτώχεια.
Τώρα η κ. Marriott λέει ότι παρατηρεί κι άλλες μετα-πανδημικές αλλαγές.
Οι γονείς είχαν λιγότερη επαφή με τους επισκέπτες υγείας και υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας ενώ το σχολείο αναγκάστηκε να σταματήσει τις επισκέψεις στο σπίτι όπου πρόσφερε συμβουλές για την προετοιμασία παιδιών προκειμένου να ξεκινήσουν το σχολείο.
«Έχουμε κάποια παιδιά που εξακολουθούν να βρίσκονται σε πάνες, που δεν περπατάνε σωστά ή έχουν ελλιπές λεξιλόγιο, όχι μόνο στις μικρές προνηπιακές τάξεις, αλλά στο βασικό στάδιο 1, και αυτό είναι εξαιρετικά ασυνήθιστο».
Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που εμφανίζονται παιδιά σε πάνες στην ηλικία των πέντε και έξι ετών, ωστόσο κι άλλα σχολεία σε παρόμοιες υποβαθμισμένες κοινότητες αναφέρουν εξίσου αύξηση αυτού του φαινομένου για το συγκεκριμένο σχολικό έτος.
Είναι γνωστό ότι η οικονομική κατάσταση των γονιών αλλά και τα συστήματα υγείας και υποστήριξης μιας κοινότητας επηρεάζουν και την ανάπτυξη των παιδιών που μεγαλώνουν σε οικονομικά πιο ασθενείς οικογένειες ή σε υποβαθμισμένες περιοχές και αυτό είναι μια παγκόσμια αλήθεια και δεν αφορά μόνο τα πρόσφατα στοιχεία για την κατάσταση στην Αγγλία. Είναι κάτι που όλες οι κυβερνήσεις πρέπει να λάβουν υπόψη προκειμένου να βοηθήσουν τα σημερινά παιδιά να συμπληρώσουν πιο εύκολα τα κενά που δημιούργησε η πανδημία και η ανάπτυξή τους να ολοκληρωθεί χωρίς προβλήματα ή άλλη σημαντική καθυστέρηση.