Η Μεγάλη βδομάδα. Ίσως η πιο κοντινή στη βδομάδα των Παθών που καλούμαστε να ζήσουμε, μέχρι σήμερα.
Καλούμαστε να αναστήσουμε τον Λάζαρο που είχαμε θάψει.
Να τραβήξουμε το βλέμμα μας από τον Φαρισαίο που πασχίζει να κλέψει την παράσταση και να απλώσουμε το χέρι στον λεπρό που διψα, διψά για αλήθεια και αγάπη.
Να βρεθούμε στον κήπο της Γεσθημανής και να προσευχηθούμε στο Πλάι Του για τοκαλό των αγαπημένων μας.
Ξέρατε πως μεγαλύτερη μορφή αγάπης από την προσευχή για το καλό κάποιου δεν υπάρχει;
Να σκουπίσουμε το μέτωπο Εκείνου που κουβαλάει το Σταυρό, να κλάψουμε με το σπαραγμό της μάνας που γνωρίζει πως δε θα δει ξανά το Παιδί της. Να κλάψουμε για την αδικία και την σκληρότητα του κόσμου, να πενθήσουμε και να υποσχεθούμε πως δε θα ξαναείμαστε τόσο σκληροί, τόσο επιφανειακοί.
Να ακουμπήσουμε το μέτωπο στις γραμμές του νεκρού σώματος και σιωπηλά να καλωσορίσουμε το Πνεύμα που όρια δεν έχει, πόνο δεν κρατάει, μόνο την ένωση επιζητά.
Ήρθαν οι μέρες που τόσο περίμενα… Νηστέψαμε από όσα μας όριζαν, νηστεύουμε από το παλιό για να δημιουργηθεί χώρος για το καινούριο.
Και να ακουστεί σε κάθε σπίτι… δίχως πυροτεχνήματα, δίχως γιορτές… “Χριστός Ανέστη” και να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλο για πρώτη φορά.
Να ενωθούμε στο σημείο εκείνο που η προσευχή μέσα μας θα συναντήσει την μεταμόρφωση μας.
Οι αλλαγές λένε…γίνονται πρώτα μέσα στο ίδιο σου το σπίτι…και μετά εξαπλώνονται, με ραγδαίο ρυθμό έξω.
Αυτό το Πάσχα έχουμε την ευκαιρία να δούμε πραγματικά το σπίτι μας, να φροντίσουμε το μέσα μας και να αναστηθούμε από τις στάχτες μας.
Χαίρομαι που το βιώνω αυτό.Είμαι ευγνώμων που το βιώνω αυτό μαζί σας.
Το Πάσχα φέτος μπορεί να μη γιορταστεί όπως γιορταζόταν. Αλλά το Πάσχα μέσα μας είναι εκεί και μας περιμένει να συνδεθούμε
Εσύ θα “έρθεις στη γιορτή”;
Ψυχολόγος