-γιατί οι μάσκες κοντεύουν να πάρουν το σχήμα του προσώπου μας, τις φοράμε πάνω από αφτιά, από γυαλιά, κάτω από στέκες, κοκαλάκια και φιογκάκια και γελάμε μ’ αυτές ,

-γιατί οι μάσκες ακόμα κι αν δεν ακούγονται καλά, το γέλιο το μεταφέρουν και το διαδίδουν δυνατά , ,

-γιατί ακόμα κι όταν οι μάσκες πέφτουν, υπάρχει δεύτερη και τρίτη στη σειρά που περιμένουν και τα παιδιά που πρόθυμα τις αντικαθιστούν και νοιάζονται προτού τους πεις κουβέντα ,

-γιατί είναι τόση η ανάγκη των παιδιών να συνυπάρχουν μαζί, υπομένουν τις δυσκολίες και τις αποστάσεις διαλέγοντας το μαζί και όχι το χωρίς,

-γιατί όπως είπε ένα κορίτσι μου «Τώρα που αρχίζει να χαλάει ο καιρός, με τη μάσκα τουλάχιστον δεν κρυώνει η μύτη μου»,

-γιατί ένα αγόρι με ρώτησε τι συμπτώματα έχει ο κορωνοϊός κι όταν του είπα την απώλεια γεύσης , άρπαξε το τσουρέκι του, έφαγε μια δαγκωνιά και βγήκε στην αυλή φωνάζοντας «Έχω γεύσηηηηη…!»,

-γιατί ακόμα και στριμωγμένοι μέσα στην τάξη μαθαίνει το κάθε παιδί να έχει τον χώρο, τη θέση, τον εαυτό και την προσωπικότητά του μέσα από την αλληλεπίδραση,

-γιατί συνηθίσαμε τον θόρυβο, τα παράθυρα που δεν κλείνουν, τα πολλά διαλείμματα και κάνουμε τον δικό μας θόρυβο, τις δικές μας κουβέντες και τα γέλια,

-γιατί τα χέρια μας δε μένουν καθαρά, τα παιδιά τρέχουν, παίζουν, αγγίζουν και πιάνουν το ένα το άλλο, αλλά το κάνουν κι ύστερα τρέχουν και τα πλένουν, προσπαθώντας να συνδυάσουν το παιχνίδι με τις απαγορεύσεις του ,

-γιατί τα πλένουμε πάλι και πάλι, κι ύστερα έρχονται και με αγκαλιάζουν κι εγώ αυτά και δένω τα κορδόνια, κουμπώνω τα σακάκια, τις ζακέτες και γαργαλάω τη διάθεσή τους ,

-γιατί μπορούμε να είμαστε μαζί ζωντανοί κι όχι σε live streaming, δημιουργικοί κι όχι αγχωμένοι, ομάδα κι όχι οθόνες κινητών , υπολογιστών και φωτοτυπίες εκτυπωμένες ,

-γιατί το να κλείσουν τα σχολεία δεν είναι μόνο μια πολιτική απόφαση, είναι και μια παραδοχή ότι στέκουμε ανυπεράσπιστοι μπροστά στη ζωή, ενώ εμείς παλεύουμε να δείξουμε ότι έχουμε τη ζωή στα χέρια μας ,

-γιατί τα παιδιά προσπαθούν τόσο πολύ, απογοητεύονται και κουράζονται και την ίδια στιγμή φορούν τη μάσκα και λένε ο ένας στον άλλον να κάνει το ίδιο «για το καλό μας»,

-γιατί ποτέ ξανά δε συνεργάστηκαν τόσο καλά γονείς και κηδεμόνες, προσέχοντας, φροντίζοντας, ρωτώντας, κρατώντας σπίτι αδιάθετα παιδιά, φοβούμενοι μην ταλαιπωρήσουν τους άλλους, στηρίζοντας όλοι όλους, στη δύσκολη αυτή συγκυρία που ξέρουμε πως η μόνη μας βοήθεια είμαστε εμείς , που τα δύσκολα δεν είναι πρωτόγνωρα, ούτε πιο δυνατά από μας ,

-γιατί όσα κρούσματα κι αν είχαμε, όσα τμήματα κι αν έκλεισαν, η κοινωνία γύρω από το σχολείο λειτούργησε υποστηρικτικά , με αλληλεγγύη και ενδιαφέρον και δίχως να στοχοποιήσει παιδιά, γονείς ή δασκάλους ,

Μπήκαμε στον τρίτο μήνα μαθημάτων, σε μια αίθουσα που για μας είναι σαν καταφύγιο, κρυμμένοι από τον έξω κόσμο, πιο ασφαλείς, πιο αγαπημένοι, κι έτσι ανάμεσα σε τόσα μέτρα που μας κρατούν σε απόσταση νιώθω ότι ερχόμαστε κοντά, όπως δε θα μπορούσαμε ποτέ πριν να έρθουμε. Είμαστε το λουλούδι που ΑΝΘΙΖΕΙ στο τσιμέντο κι αυτό θα το θυμάμαι πάντα. 

Μάριος Μάζαρης

*Σήμερα ανακοίνωσα στα παιδιά μου ότι η χώρα μπαίνει σε νέο lock down, πως το σχολείο θα μείνει ανοικτό και νιώσαμε όλοι τυχεροί : που θα βλέπουμε ο ένας τον άλλον, που θα παίζουμε στην ίδια αυλή, κάτω από τον ίδιο ουρανό και σε μια μεγάλη ΑΓΚΑΛΙΑ, όπως είναι πάντα το Δημοτικό.