Στο παραμύθι Το σχολείο της ζούγκλας μαθαίνει κοκορίστικα η Ελισάβετ Αγόρου θίγει με αλληγορικό τρόπο το πάντα επίκαιρο –δυστυχώς– θέμα της φυλετικής διάκρισης και του κοινωνικού αποκλεισμού, αναδεικνύοντας παράλληλα τον σημαντικό ρόλο που οφείλει και δύναται να διαδραματίσει η εκπαίδευση προς μια κατεύθυνση εξάλειψης αυτών των φαινομένων. Εξάλλου, το σχολείο ανήκει στους κυριότερους φορείς κοινωνικοποίησης ενός ανθρώπου.
Σε ένα σχολείο, λοιπόν, που βρίσκεται μέσα στη ζούγκλα όλα βαίνουν καλώς, ώσπου τη νέα σχολική χρονιά εμφανίζεται ένας διαφορετικός ζωομαθητής προερχόμενος από μια μακρινή χώρα στην οποία επικρατεί πόλεμος. Πρόκειται για μια κοτούλα η οποία μιλάει διαφορετική γλώσσα από τα υπόλοιπα ζώα, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Το άγνωστο περιβάλλον από μόνο του είναι αρκετό για να αγχώσει τη Χανάνε, τη μικρή κοτούλα, πόσο μάλλον όταν οι συμμαθητές της την κοιτάζουν με περιέργεια, μιλάνε για εκείνη και γελούν εις βάρος της. Η Χανάνε στεναχωριέται, φοβάται και ντρέπεται, κρύβεται πίσω από τις φτερούγες της και όπου αλλού βρει και δε θέλει να πάει ξανά σχολείο.
Ωστόσο, περισσότερο από τα παιδιά, δείχνουν να ενοχλούνται οι γονείς τους. Η συγγραφέας σε αυτό το σημείο προφανώς επιδιώκει να δείξει πως όλα εκκινούν από τη στάση των μεγάλων, το παράδειγμα που δίνουν, τις αξίες που μεταλαμπαδεύουν και την παιδεία που προσφέρουν στα παιδιά τους, τα οποία δε θα ήταν υπερβολή αν ισχυριζόμασταν πως αποτελούν τους καθρέφτες τους, ειδικά στα χρόνια της παιδικής ηλικίας.
Αναταραχή θα δημιουργηθεί και τότε τη δασκάλα την κουκουβάγια θα αντικαταστήσει για λίγο καιρό η δασκάλα ξένων γλωσσών που μοιάζει πολύ στη Χανάνε, στη μικρή ξένη κοτούλα. Ίσως εκείνη καταφέρει να βρει έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας ή να διδάξει την κοκορίστικη γλώσσα σε όλα τα παιδιά και την επίσημη γλώσσα της ζούγκλας στη Χανάνε. Για να επιτευχθεί αυτό, φυσικά, χρειάζεται η καλή θέληση όλων και ένα πνεύμα συνεργασίας. Επίσης, είναι απαραίτητα τα ιδανικά όπως η αγάπη, η φιλία και η αποδοχή, ιδανικά που προάγει με ωραίο και πετυχημένο τρόπο το εν λόγω παραμύθι που συνοδεύεται από μια πλούσια έγχρωμη εικονογράφηση η οποία θα κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον των μικρών αναγνωστών έως το τέλος της ιστορίας.
Τελικά, το σχολείο της Ζούγκλας θα μάθει κοκορίστικα και το Χωριό της Γνώσης την αγάπη; Μένει να το ανακαλύψετε μαζί με τους μαθητές σας, τα εγγονάκια σας, τα ανίψια σας ή τα παιδιά σας! Και μην ξεχνάτε πως όλα τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν συντροφιά με πολλά παραμύθια, τους καλύτερους δασκάλους!
Βιογραφικό συγγραφέως:
Η Ελισάβετ Αγόρου γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου 1990 στην Πρέβεζα. Τα πρώτα της ταξίδια τα έκανε στον μαγικό κόσμο των λέξεων. Σπούδασε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων το επάγγελμα των ονείρων της. Συνέχισε τις σπουδές της στην Ειδική Αγωγή και στην Περιβαλλοντική Εκπαίδευση. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής στην Αθήνα. Είναι μέλος της Εταιρίας Γραμμάτων και Τεχνών Πειραιά, αρθρογραφεί σε ιστοσελίδες και σε ηλεκτρονικό περιοδικό σχετικά με την εκπαίδευση και το παιδί, ενώ συνεχίζει σε πείσμα των καιρών να ονειρεύεται έναν κόσμο αγάπης. Έχει εκδώσει μία ποιητική συλλογή, τον Καθρέφτη. Ποιήματά της έχουν φιλοξενηθεί σε ιστότοπους, συλλογικές εκδόσεις και έχουν διακριθεί σε διαγωνισμούς. Πιστεύει στη δύναμη των λέξεων και γράφει παραμύθια για να ενώσει τη μαγεία με τη ζωή. Το πρώτο της παιδικό παραμύθι με τίτλο Το σχολείο της ζούγκλας μαθαίνει κοκορίστικα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.
