Στις 28 Φεβρουαρίου 2023 και ώρα 11:22, η επιβατική αμαξοστοιχία intercity 62, εκτελούσε το βραδινό δρομολόγιο Αθήνα-Θεσσαλονίκη, γεμάτη με επιβάτες, η πλειονότητα των οποίων ήταν φοιτητές που επέστρεφαν στις σχολές τους, μετά το αποκριάτικο τριήμερο. Το τρένο ξεκίνησε από τον Σταθμό Λαρίσης λίγα λεπτά μετά τις 19:22 που ήταν η προγραμματισμένη ώρα αναχώρησης.
Το πολύνεκρο δυστύχημα στοίχισε την ζωή σε 57 ανθρώπους, υπενθυμίζοντάς μας πως η ανθρώπινη ζωή κρέμεται δειλά, από ένα νήμα.
Τα Τέμπη σήμερα, είναι ένα τραύμα. Άφησε πίσω του μία βαριά και ανεπούλωτη πληγή στις ψυχές όλων και κυρίως στις οικογένειες των θυμάτων που νιώθουν μετέωροι, χαμένοι.
57 άνθρωποι χάθηκαν μέσα σε βαγόνια και πολλοί άλλοι, σαν ένα καζάνι που βράζει, εκτονώνουν την αγανάκτησή τους στους δρόμους.
Ανάμεσα σε μαύρα πλακάτ και πανό, οι φοιτητές (ξανά) έγραψαν τα ονόματα των θυμάτων, μπροστά από την Βουλή.
Γράφοντας τα ονόματα τους στην Γη, με κόκκινη μπογιά είναι σαν να εγγυάσαι πως δεν θα τους ξεχάσεις.
Οφείλεις άλλωστε να το κάνεις.
Μέσα σε ένα κόσμο που καλεί να θρηνήσουμε βουβά, καλλιεργώντας την σιωπή νεκροταφείου, επικροτώντας το λογοκριμένο πένθος, το μόνο που μας απέμεινε είναι η μνήμη.
Η μνήμη, ούσα ακούραστος κουβαλητής, οφείλει να ‘’κουβαλά’’ αυτήν την τραγωδία για να μη βυθιστούν στη λήθη οι άνθρωποι που έχασαν την ζωή τους.
Για κάποιους ο χρόνος πάγωσε σε εκείνη την ημερομηνία.
Σε εκείνα τα θρυμματισμένα βαγόνια.
Για κάποιους η άνοιξη δεν ήρθε ποτέ.
Ένα μικρό αφιέρωμα με το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη. ‘’Το τρένο των 12’’ από τη συλλογή Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου.
«Καμιά φορά το σφύριγμα ενός τρένου μες στη νύχτα έχει κάτι απ’ την αιώνια αναχώρηση – ω μη μιλάτε – ίσως να μην ξημερώσει πια!»
