Κακά τα ψέματα, αν και δεν είμαστε τίποτα ακαμάτρες, σαν τις μαμάδες μας νοικοκυρές δεν είμαστε. Και είναι απολύτως φυσιολογικό, αφού και διαφορετικά μεγαλώσαμε και αλλιώτικες είναι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες φτιάξαμε το σπιτικό την οικογένειά μας. Με λίγα λόγια, αν είμαστε και λίγο τσαπατσούλες, δεν φταίμε μόνο εμείς. Φταίνε λίγο κι εκείνες που μας καλόμαθαν, αλλά και οι εποχές που άλλαξαν και μαζί τους άλλαξαν οι επιλογές και ο ρόλος μιας γυναίκας, συζύγου και μαμάς.
Μας καλόμαθαν μικρές (και ως φοιτήτριες)
Δεν είναι δα και κανένα μυστικό ότι οι νεότερες γενιές μεγαλώσαμε στα… πούπουλα, αφού οι μαμάδες μας δεν υπήρχε περίπτωση να μας στρώνουν στις δουλειές όπως έκαναν οι δικές τους μ’ εκείνες. Στην εποχή μας, άλλωστε, η μόνη δουλειά που είχαν και έχουν τα παιδιά είναι να βάζουν τις βάσεις για το μέλλον τους, διαβάζοντας για το σχολείο και το φροντιστήριο και κάνοντας πράγματα που αγαπάνε. Και καλώς κάνουν!
Δουλεύουμε 8-10 ώρες
Η συνέπεια, βέβαια, είναι να είμαστε πλέον πολύ πιο πολλές οι σπουδαγμένες, αλλά και οι εργαζόμενες μαμάδες. Το οποίο δεν είνα καθόλου κακό, απλώς αλλάζει τις προτεραιότητες και κάποια πράγματα που οι μαμάδες μας είχαν ψηλά στη λίστα, εμείς είμαστε αναγκασμένες να να τα πάμε πιο πίσω – χρονοβόρες δουλειές όπως το σιδέρωμα π.χ. που μπορούν και να λείψουν χωρίς να πάθει κανείς τίποτα.
Κάναμε παιδιά μεγαλύτερες
Επιπλέον, εμείς δεν κάναμε παιδιά στα 20, άντε στα 25, σαν τις μαμάδες μας που ήταν νέες και κοτσωνάτες. Νοικοκυρευτήκαμε πολύ μεγαλύτερες από εκείνες και, πέρα απ’ το ότι μάθαμε να ζούμε αλλιώς, δεν έχουμε και τις ίδιες αντοχές που είχαμε στα 20 μας. Όχι ότι δεν σηκώνουμε τα μανίκια και δεν τρέχουμε όλη μέρα να τα προλάβουμε όλα, αλλά εντάξει, και τις «εκπτώσεις» μας τις κάνουμε και δεν ψάχνουμε την εντέλεια.
Μοιραζόμαστε τις δουλειές μας με τους άντρες μας
Εδώ που τα λέμε, πάντως, έχει και τα καλά της η εποχή μας, αφού οι περισσότεροι άντρες πλέον είναι και εκείνοι… «χειραφετημένοι» και δεν έχουν θέμα με το κάνουν τις δουλειές του σπιτιού – και θέλουν και μπορούν. Κάπως έτσι, οι δουλειές μοιράζονται για να διευκολυνθεί η καθημερινότητα και οι απαιτήσεις είναι αναγκαστικά πιο χαμηλές. Εφόσον δεν είμαστε υπεύθυνες για τα πάντα, δεν αγχωνόμαστε κιόλας για το πως θα γίνουν.
Ένα ακατάστατο σπίτι δεν μας μοιάζει σαν το τέλος του κόσμου
Θυμάμαι ακόμα τη μάνα μου να κατεβάζει πλερέζες κάθε φορά που το πάτωμα έπιανε σκόνη λίγη ώρα αφότου το είχε κάνει λαμπίκο και να καταριέται τη οθόνη της τηλεόρασης που τραβάει τη σκόνη σαν μαγνήτης. Ευτυχώς, εμείς δεν τα έχουμε αυτά τα κολλήματα. Και ακατάστατο το αφήνουμε αν δε γίνεται αλλιώς γιατί δεν είναι και λόγος να τα βάψουμε μαύρα. Τα παιδιά μας να χαμογελάνε, κι όλα τ’ άλλα γίνονται!