«Η μουσική είναι η διαφυγή μου. Κάθε φορά που κάθομαι στο πιάνο, χάνω την αίσθηση του χρόνου. Είναι ο τρόπος για να καθαρίσει το μυαλό μου, να επεξεργαστώ τα γεγονότα της ημέρας, αλλά και για να έρθω σε επαφή με τη δημιουργικότητά μου.

Μεγαλώνοντας, οι γονείς μου συνήθιζαν να λένε ότι μπορούσαν να καταλάβουν πώς αισθανόμουν χωρίς καν να μου μιλήσουν. Μπορούσαν απλά να ακούσουν τα συναισθήματά μου μέσα από τον τρόπο που έπαιζα κάθε νότα. Το ίδιο και τα παιδιά μου.

Αργότερα, θα έχουν πολλές ιστορίες να διηγηθούν για το πώς σταματούσα τους καβγάδες τους με το να παίζω πιο δυνατά και πιο κοφτά. Δεν χρειάζεται να υψώνω τη φωνή μου, οι νότες δείχνουν τον εκνευρισμό μου.

Αυτό που αγαπώ περισσότερο στη μουσική ωστόσο, είναι το πώς με βοήθησε στον ρόλο μου ως μητέρα. Πολλές φορές ενώ παίζω, τα παιδιά μου θα καθίσουν δίπλα μου για να με ακούσουν ή για να μου ζητήσουν να τους μάθω ένα τραγούδι.

Παρόλο που ασχολούμαι με τη μουσική πολλά χρόνια, κάνω πολλά λάθη. Και οι συνθέσεις μου κάθε άλλο παρά άψογες δεν είναι. Τα παιδιά μου έχουν δει το ατελές παίξιμό μου περισσότερες φορές από όσες μπορώ να μετρήσω. Και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό.

Είναι ένας ουσιαστικός τρόπος για να διδάξω στα παιδιά μου ότι κανείς δεν τέλειος. Πάντα θα κάνουμε λάθη, σημασία έχει να μαθαίνουμε από αυτά.

Κάθε φορά που μαθαίνουμε κάτι καινούργιο -ένα άθλημα, ένα τραγούδι, μια νέα εξίσωση στα μαθηματικά- θα σκοντάφτουμε πριν το κατακτήσουμε. Μου αρέσει που τα παιδιά μου με βλέπουν να σκοντάφτω σε ένα τραγούδι, μόνο και μόνο για να το παίξω με ενθουσιασμό μια εβδομάδα αργότερα. Βλέπουν πώς μοιάζει η πρόοδος και η αποφασιστικότητα.

Θέλω να ξέρουν ότι δεν πρέπει να φοβούνται να κάνουν λάθος. Ότι οι αποτυχίες δεν σε καθορίζουν.

Τα λάθη τους σε οποιαδήποτε τομέα είναι ευπρόσδεκτα, γιατί είναι ο καλύτερος τρόπος για να μάθουν.

Χαίρομαι που είμαι ένα ζωντανό παράδειγμα για να το καταλάβουν. Είμαι άνθρωπος και κάνω λάθη. Έχω αδυναμίες, αλλά ζητάω συγγνώμη. Δεν είμαι τέλεια, αλλά προσπαθώ να γίνομαι καλύτερα και πιστέψτε με, είναι πολύ σημαντικό τα παιδιά να βλέπουν τους γονείς τους να κάνουν λάθη πού και πού.

Εφόσον είναι χρέος μας να τους μάθουμε το σωστό από το λάθος και το πώς να γίνουν ολοκληρωμένες προσωπικότητες, πρέπει πρώτα να τους διδάξουμε πώς να αποδέχονται τον εαυτό τους με τις αδυναμίες τους.

Θέλω τα παιδιά μου να δοκιμάζουν νέα πράγματα και να ξέρουν ότι, πιθανότατα, δεν θα είναι άψογα την πρώτη φορά. Θέλω να με βλέπουν να σηκώνομαι κάθε φορά που πέφτω. Μόνο έτσι δεν θα φοβούνται τα ρίσκα της ζωής.

Θέλω τα παιδιά μου να δημιουργήσουν τη δική τους εκδοχή της ομορφιάς και να μην ζουν με τα πρότυπα κάποιου άλλου. Ίσως αυτές οι νότες στη σελίδα να προορίζονταν για ένα τραγούδι, αλλά προσαρμοσμένες έστω και λίγο, θα μπορούσαν να δώσουν ένα ολοκαίνουργιο και εξίσου ένδοξο αριστούργημα. Ανυπομονώ να δω τα όμορφα τραγούδια που θα δημιουργήσουν τα παιδιά μου με τη ζωή τους.»

Πηγή: herviewfromhome.com