Πιστεύω ότι ο μόνος δρόμος, η τελευταία έξοδος προς την ελευθερία του ανθρώπου και του πλανήτη είναι η ολιστική οικολογική φιλοσοφία, σκέψη, πράξη και συμπεριφορά. Έχουμε ανάγκη να ξαναβρούμε την προσωπική μας αισθητική, τα προσωπικά μας μονοπάτια, του έρωτα, της αγάπης και της τρυφερότητας, το άρωμα του κόσμου και της ύπαρξής μας.
– Χρόνης Μίσσιος
Πηγή εικόνας: Pinterest
Στην εποχή της ψηφιακής τεχνολογίας και της κανονικοποίησης του μισανθρωπισμού, εκεί που ο ιστός των ανθρωπίνων σχέσεων ολοένα και ξεθωριάζει, οι ανθρώπινες αξίες και τα ιδανικά έχουν διαρραγεί και αυτά με την σειρά τους, χάνοντας το πραγματικό τους νόημα.
Εκπλήσσει πράγματι, η χαμηλή αντίσταση της κοινωνίας απέναντι σε όλες τις μορφές βίας. Φτάσαμε να εκθειάζουμε περισσότερο τα περιστατικά κακοποίησης και να τα κανονικοποιούμε, καθώς η πλειοψηφία των ειδήσεων που αναπαράγονται στα ΜΜΕ, συμπεριλαμβάνουν ως επί τω πλείστον, περιστατικά βιασμού, γυναικοκτονιών, οπαδικής βίας, αστυνομικής βίας κ.ά.
Κάπου είχα διαβάσει πως σήμερα, επανάσταση, είναι η διατήρηση της τρυφερότητας. Πράγματι, ο Χρόνης Μίσσιος, υπερασπιστής των αξιών, κόντρα στην βαρβαρότητα της δικής του εποχής, έλεγε πως η ζωή είναι ένα δώρο που μας δίνεται μία φορά. Και αυτό που πραγματικά έχει αξία, στους γκρίζους καιρούς, είναι η διατήρηση της τρυφερότητας, όπως έλεγε και ο ίδιος.
Και τώρα πείτε μου, ποιος πραγματικά ασχολείται με τις ανθρωπιστικές επιστήμες και τις αξίες, σε μια χώρα που διαρκώς τις υποδαυλίζει; Ποιος μαθαίνει στους νέους, που περνούν το μισό χρόνο της ημέρας τους, καθήμενοι σε θρανία προσπαθώντας να αποστηθίσουν ογκώδεις ύλες και κανόνες, αυτά που πραγματικά έχουν σημασία;
Η ελευθερία, η φρόνηση, η δικαιοσύνη, η φιλαλληλία, η ευσπλαχνία, η ειρηνοφιλία αυτά είναι τα κύτταρα της κοινωνίας, με αυτά επανυφαίνονται οι ανθρώπινες σχέσεις. Ο Σοπενχάουερ, φιλόσοφος της εποχής έλεγε πως ζούμε στην “αποικία των καταδικασμένων”, και οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τους άλλους με κατανόηση, ευσπλαχνία και ανεκτικότητα και αυτό που πραγματικά έχει σημασία για τον ίδιο, είναι η τέχνη. Η τέχνη αποτελεί την οδό, μέσω της οποίας, ο άνθρωπος εξιλεώνεται και η ζωή αποκτά ένα νόημα, δεν ακολουθεί απλώς τον δρόμο της φθοράς.
Αν το σκεφτεί κανείς, σχεδόν καμία εκπομπή ή κανάλι δεν προβάλλει πια τρέχουσες θεατρικές παραστάσεις, μουσικές εκδηλώσεις, πολιτιστικά δρώμενα, αντ’ αυτού τα σύγχρονα θέματα επικαιρότητας αφορούν την προσωπική ζωή διάσημων καλλιτεχνών ή και ανθρώπων που απλώς ασκούν επιρροή στο ευρύ κοινό.
Μας έχουν πείσει, πως η απόλαυση σωματικών αναγκών είναι πράγματι σπουδαία και μέσω αυτής μπορεί ο άνθρωπος να είναι ευτυχισμένος. Όμως αυτό που παραβλέπεται, είναι πως η απόλαυση υλικών αγαθών έχει ημερομηνία λήξης. Ο άνθρωπος διακαώς αγωνίζεται να αποκτήσει αγαθά και να ζήσει στην πολυτέλεια προσθέτοντας αιτίες ευχαρίστησης στην ζωή του αλλά στην πραγματικότητα είναι και πάλι δυστυχισμένος, γιατί οι υλικές ανάγκες και επιθυμίες είναι ακόρεστες και πλασματικές.
Συμπερασματικά, ο σύγχρονος άνθρωπος, με αυτά που του πλασάρουν, βλέπει επιφανειακά την ζωή και προτιμά να αναλώνεται στο πως θα σβήσει τη δίψα του για τις υλικές απολαύσεις, αγνοώντας να στραφεί στην τέχνη που πράγματι είναι ένα μέσο που μπορεί να καλύψει τα “κενά” του. Ακόμα, όλοι φαίνονται απρόθυμοι να συνεργαστούν με τον εαυτό τους, και να στραφούν στις ανθρώπινες αξίες, βελτιώνοντας τον χαρακτήρα τους, ακριβώς γιατί θέλει κόπο και προσπάθεια. Είναι πιο εύκολο να ασχολείσαι με το τι κάνει ο άλλος παρά να “δουλεύεις” με τον ίδιο σου τον εαυτό.
Μαριάννα Μιστιλόγλου
Αρθρογράφος
Κοινωνιολόγος, Εκπαιδευτικός
Διαβάστε περισσότερα για τη Μαριάννα Μιστιλόγλου εδώ.